Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Η κρίση αξιοπιστίας στα Συνδικάτα...




*Μακράκης Γιώργος,Εκπαιδευτικός-Συνδικαλιστής

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, ανέδειξε τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις σε πολλούς τομείς που αφορούν τη δομή της ελληνικής κοινωνίας. Διαφάνηκε η κρίση θεσμών και αξιών, το πελατειακό κράτος, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.
Μέσα από αυτή την εξαπλούμενη <<κρίση>> φανερώθηκε η φθορά και η κρίση των Συνδικάτων. Αυτό το διάστημα που πολλά μέτρα ήταν σκληρά και κοινωνικά άδικα για την πλειονότητα των εργαζομένων τα Συνδικάτα έδειξαν πως δεν διέθεταν τους κατάλληλους μηχανισμούς και αντανακλαστικά για να αντισταθούν, είχαν χάσει την εμπιστοσύνη των ίδιων των εργαζομένων και φυσικά της κοινής γνώμης.
Γιατί όμως σε μια περίοδο οικονομικής και αξιακής κρίσης, επώδυνων μέτρων, έκρηξη της ανεργίας και μια γενικότερη αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, τα Συνδικάτα, όπου φυσιολογικά θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να είχαν συστρατευθεί και συσπειρωθεί γύρω απ' αυτά προκειμένου ο κάθε κλάδος να αντισταθεί και να διεκδικήσει, αντίθετα φαίνονται αποδυναμωμένα,χωρίς δημιουργική αγωνιστική φαντασία και συνάμα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες κατ' επέκταση τα αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
Στο ερώτημα <<Τι φταίει;>> πέρα απ' ότι ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία υπάρχουν αρκετοί αντικειμενικοί παράγοντες που έχουν συμβάλλει στην κρίση των Συνδικάτων.
Συγκεκριμένα, έχοντας ως χρονικό κριτήριο την περίοδο από τη Μεταπολίτευση και μετά εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι:


* Ορισμένοι συνδικαλιστές στην πορεία της διαδρομής τους έγιναν πολιτικοί, υπουργοί ή ανέλαβαν διάφορες άλλες διοικητικές θέσεις. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν είναι αρνητικό, καθώς ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αναλάβει καίριες θεσμικές θέσεις, αλλά συνήθως εκείνοι όταν βρίσκονταν πλέον στη διαχειριστική εξουσία παρέκκλιναν από τις αρχικές τους απόψεις και ιδέες που υποστήριζαν.
* Αρκετοί συνδικαλιστές είναι γαντζωμένοι για πολλά χρόνια στις θέσεις ευθύνης των Συνδικάτων με αποτέλεσμα να επέρχεται ο κορεσμός αλλά και σε πολλές περιπτώσεις να διεκδικούν χωρίς οι ίδιοι να δουλεύουν.
* Ορισμένες κινητοποιήσεις, που αρκετές φορές εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, είναι αυθαίρετες, κινούνται σε λάθος κατεύθυνση και συνήθως προκαλούν κοινωνικό αυτοματισμό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, όπου είκοσι άτομα το καλοκαίρι έκλειναν εισόδους και λιμανιών και πλοίων προκαλώντας μεγάλο πλήγμα στις μικρές επιχειρήσεις, στα ξενοδοχεία και συνολικότερα στον τουρισμό και στην εικόνα της χώρας. Αυτή η κινητοποίηση, δηλαδή, έπληξε τους ίδιους τους εργαζόμενους.
* Πολλές φορές μέσα από την συνδικαλιστική δράση προκύπτουν σχέσεις εξάρτησης με τους κομματικούς φορείς, επικρατούν πελατειακές λογικές και άγονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κ άλλες παραμέτρους που έχουν οδηγήσει στην κρίση αξιοπιστίας των Συνδικάτων. Όμως το πιο ορθό είναι να δούμε πως μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση και τα Συνδικάτα να αποκτήσουν ξανά ουσιαστικό ρόλο και περιεχόμενο για την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Όσοι ασχολούμαστε με τη θεσμική εκπροσώπηση των εργαζομένων -σε όποιο κλάδο κι αν ανήκει ο καθένας-οφείλουμε, στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, να διαμορφώσουμε το πρόταγμα ενός Νέου Συνδικαλισμού με συγκεκριμένες ριζοσπαστικές αλλαγές:

* να αναδιοργανώσουμε τις δομές και τι λειτουργίες των Συνδικάτων με πιο αποκεντρωμένα, ανοικτά και δημοκρατικά όργανα.
* να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε νέες μορφές εναλλακτικής δράσης και αγώνων για την προάσπιση των συμφερόντων μας.
* να οριοθετήσουμε χρονικό περιορισμό θητείας στους εκπροσώπους των εργαζομένων προκειμένου να μην καταλήγουμε σε βολεμένους εργατοπατέρες και κατά προέκταση να υπάρχει διαρκή ανανέωση προσώπων, αντιλήψεων και διαμόρφωσης πολιτικών θέσεων.

Είναι βέβαιο ότι το διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος συνδέθηκε με τα πρόσωπα και τις πολιτικές ορισμένων που ''υπηρέτησαν'' σε συνδικαλιστικές θέσεις. Είναι επίσης βέβαιο πως κάθε δημοκρατική κοινωνία χρειάζεται τα Συνδικάτα. Επομένως, αποτελεί μονόδρομο η ριζική αναδιοργάνωσή τους.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Ελλάς, οι απεργίες σου . . .


*Μακράκης Γιώργος-Νέος Εκπαιδευτικός

Ήρθε το καλοκαίρι κι ένας ευκατάστατος ξένος με την οικογένειά του αποφασίζουν να έρθουν στην Ελλάδα για διακοπές. Σίγουρα, θα έχουν συλλέξει πληροφορίες για τη χώρα μας. Φυσικά, θα έχουν ακούσει ότι είναι η μητέρα της δημοκρατίας με τον πλούσιο πολιτισμό, το φυσικό κάλλος, τα πολυάριθμα νησιά και τις αμέτρητες παραλίες. Φτάνουν, λοιπόν, από ένα μακρύ ταξίδι με το αεροπλάνο στην Αθήνα. Πρώτος προορισμός θα είναι η Ακρόπολη. Όσο πλησιάζουν προς το ιστορικό μνημείο τόσο περισσότερο λαχταρούν να δουν και να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια τι κάνει την Ακρόπολη τόσο ξεχωριστή.! Δυστυχώς, όμως, μια δυσάρεστη έκπληξη τους περιμένει...οι υπάλληλοι απεργούν και συνάμα ένα άλλο σωματείο εργαζομένων έχει αναρτήσει ένα τεράστιο σε όγκο πανό που σκεπάζει την ομορφιά του μνημείου!
Η οικογένεια των τουριστών, αφού δεν κατάφεραν να δουν την Ακρόπολη αναχωρούν για το λιμάνι καθώς το απόγευμα θα ταξιδέψουν σε κάποιο από τα νησιά της Ελλάδας.
Δε γνώρισαν την αρχαία Αθήνα αλλά τουλάχιστον θα γευτούν τις όμορφες παραλίες και τη γαλήνια νησιωτική ζωή....ΩΧ! Άλλη μια αναπάντεχη έκπληξη τους περιμένει στο λιμάνι...ορισμένοι ναυτεργάτες-συνδικαλιστές (ελάχιστοι στον αριθμό) έχουν κλείσει τις εισόδους προς τα πλοία! Σήμερα δεν ταξιδεύει κανείς!!!
Η ξένη οικογένεια αρχίζει να απελπίζεται...βρίσκεται ωστόσο η ιδέα να ενοικιάσουν ένα αυτοκίνητο και να κάνουν βόλτα στην πρωτεύουσα της χώρας μας. Ενοικιάζουν, λοιπόν, το αυτοκίνητο και πηγαίνουν στο πρατήριο καυσίμων για να προμηθευτούν βενζίνη...λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Οι πρατηριούχοι απεργούν αλλά και ανοιχτά να ήταν δε θα είχαν βενζίνη, καθώς απεργούν και οι οδηγοί φορτηγών που προμηθεύουν τα πρατήρια με καύσιμα!
Η συμπαθητική οικογένεια απελπίστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να ακυρώσει τις διακοπές της στην Ελλάδα...στο αεροδρόμιο, όμως, μαθαίνουν ότι η πτήση, για την επιστροφή στην πατρίδα τους, θα καθυστερήσει αρκετά διότι οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας πραγματοποιούν λευκή απεργία!
Τελικά, η συγκεκριμένη οικογένεια τουριστών σίγουρα δε φεύγει με τις καλύτερες αναμνήσεις από τη χώρα μας και σίγουρα δε θα το συστήνει σε άλλους να μας επισκεφτούν! Δεν κατάφερε να θαυμάσει τα τοπία και τις ομορφιές μας αλλά εντυπωσιάστηκε οπωσδήποτε από την <<αγωνιστικότητα των Ελλήνων>>..!!!


Μέσα από την τραγελαφική, με αρκετές δόσεις υπερβολής, πρόχειρη ιστορία δημιουργείται αυτόματα ο εξής προβληματισμός: Η έννοια της απεργίας στην Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί ένα ιερό δικαίωμα του οποιουδήποτε κλάδου εργαζομένων για να προφυλάξει τα δικαιώματά του και να διεκδικήσει ή έχει αλλοιωθεί το πραγματικό της περιεχόμενο; Μήπως η απεργία έχει μεταλλαχθεί κάτι σαν χόμπι ή μόδα μιας ορισμένης φατρίας εργαζομένων που έχουν υπονομεύσει την έννοια και το πνεύμα του συνδικαλισμού γενικότερα και της απεργίας ειδικότερα;

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, όπου θίγονται κατακτήσεις και δικαιώματα (μισθοί, συντάξεις, θέσεις εργασίας) είναι απόλυτα αναγκαίο τα συνδικαλιστικά κινήματα να αντιδράσουν, να φωνάξουν και να απεργήσουν. Η κάθε απεργία, ωστόσο, όταν αποφασίζεται και πραγματοποιείται από ένα κλάδο εργαζομένων πρέπει να έχει προσδιοριστεί ο σκοπός, να έχουν οριοθετηθεί οι στόχοι της και να εκδηλωθεί με τρόπο που να μη θίγει τα συμφέροντα άλλων εργαζομένων.
Μόνον τότε μια απεργία, όσο κι αν διαρκέσει χρονικά, μπορεί να πετύχει τα αιτήματα που εκπροσωπεί και παράλληλα να ασκήσει θετική επιρροή στη συνείδηση του απλού κόσμου.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, πρέπει ορισμένοι, που έχουν κάνει κατάχρηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων των εργαζομένων και έχουν αποσαθρώσει το νόημα του συνδικαλισμού, να κατανοήσουν πως η απεργία δεν είναι συντεχνιακή μόδα αλλά πράξη δημοκρατικής ευθύνης για την υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων.



Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

''Η εκπροσώπηση των νέων στην αυτοδιοίκηση''



*Κρικρής Γιώργος, Φοιτητής Ψυχολογίας-Μέλος ΤΟ.ΣΥ.Ν Ν.Σμύρνης


Εν έτη 2010 ζούμε, μεγαλώνουμε και δραστηριοποιούμαστε σε μία από τις πιο απαισιόδοξες και απογοητευμένες κοινωνίες. Ακόμα περισσότερο οι Έλληνες νέοι ασφυκτιούν, απογοητεύονται και απαξιώνουν την πολιτική και τους πολιτικούς δικαιολογημένοι σε μεγάλο βαθμό κι από την ιδιομορφία της ηλικίας τους. Ωστόσο, το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας είναι η νεολαία μαχόμενη με πολλά προβλήματα, έντονες ανησυχίες αλλά και διάθεση για βελτίωση των συνθηκών ζωής, εκπαίδευσης, εργασίας και ψυχαγωγίας.

Η νεολαία πρέπει και μπορεί να συμμετέχει ισότιμα και δυναμικά στην πολιτική και πιο συγκεκριμένα σε κάθε κέντρο λήψης σημαντικών αποφάσεων. Η θεσμοθέτηση των ΤΟ.ΣΥ.Ν (Τοπικά Συμβούλια Νέων) θα μπορούσε να είναι μια καλή αρχή που παρόλαυτα «σκόνταψε» σε θεσμικές, οργανωτικές και λειτουργικές αδυναμίες που οδήγησαν σύντομα στην κοινωνική και θεσμική συρρίκνωση του θεσμού. Κατά συνέπεια, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι απαραίτητη η στήριξη των ΤΟ.ΣΥ.Ν. με συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις οι οποίες θα ενισχύσουν το ρόλο του θεσμού καθώς και την απήχηση του στις τοπικές κοινωνίες.

Κατανοώντας το πέρασμα της αυτοδιοίκησης σε μια «νέα εποχή Καλλικράτη» πρέπει να θωρακίσουμε με κάθε θεμιτό και δημοκρατικό τρόπο τα δικαιώματα που μας δίνονται για πλατιά εκπροσώπηση της νεολαίας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αδιαφορήσουμε ή να μείνουμε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και κομματικές «κόντρες». Έχουμε χρέος να βγούμε μπροστά με προοδευτικές ιδέες και ρηξικέλευθες δράσεις που θα ανατρέψουν τις εδραιωμένες αναχρονιστικές αντιλήψεις και νοοτροπίες.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Α. Παπανδρέου υπογράμμισε ότι «χωρίς την ενεργό παρουσία της νέας γενιάς, η Ελλάδα δεν θα αλλάξει» καθώς επίσης επεσήμανε ότι «πρέπει να εξασφαλίσουμε αυτό που απαιτούν οι νέοι, προκειμένου να υπάρχει μια νέα γενιά ελεύθερη, χειραφετημένη, αισιόδοξη, απαλλαγμένη από πελατειακές αντιλήψεις, κάνουμε τα πάντα για να αλλάξουμε για πάντα την Ελλάδα».

Οι δηλώσεις αυτές για εμάς τους νέους πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία συλλογικής και συντονισμένης προσπάθειας για τη στήριξη και την ανάδειξη του διακριτού ρόλου της νέας γενιάς σε όλο το φάσμα της πολιτικής λειτουργίας των δήμων. Δεν πρέπει τα προστάγματα αυτά ενός μεσήλικα να αποτελέσουν για εμάς «ένα πουκάμισο αδειανό….».

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

''Κυρία αυτά τα παλιά δεν τα ξέρουμε..''

*Παπαδοπούλου Νάντια, Νέα Εκαπιδευτικός-Ειδ.Γραμματέας Ένωσης Κρητών Ν.Σ.


Η σχολική χρονιά τελειώνει και η ΣΤ΄ τάξη θέλησε να αποχαιρετήσει τα 6 χρόνια που έζησε στο Δημοτικό Σχολείο με ένα θεατρικό έργο. Οι μαθητές ξεκινούν να δουλεύουν πάνω στο έργο τους. Ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα να υπάρξει το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτοι στα βλέμματά τόσο των μαθητών όσο και των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία. Οι πρόβες αρχίζουν και το θεατρικό μας έργο «ντύνεται» από μουσικές και χορογραφίες. Οι συνδυασμοί των κινήσεων αρκετά απαιτητικοί, καθώς είναι επηρεασμένοι από λατινοαμερικάνικους χορούς. Παρ’ όλα αυτά όμως τα παιδιά αντεπεξέρχονται στις προσδοκίες μου και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Λίγες μέρες πριν την παρουσίαση του θεατρικού μας έργου το μόνο που μας έχει απομείνει είναι μια χορογραφία τσάμικου και χασαποσέρβικου. «Τους ελληνικούς χορούς λογικά τους ξέρουν. Άρα τα δύσκολα πέρασαν », σκέφτηκα. Ξεκινάμε το χασαποσέρβικο. Ξαφνικά βλέπω καρφωμένα παιδικά βλέμματα πάνω μου να με κοιτάζουν γεμάτα απορία. «Ελάτε παιδιά, ελάτε να χορέψουμε». «Κυρία αυτά τα ελληνικά δε τα ξέρουμε!!! Είναι πολύ παλιά και δε μας αρέσουν!!!». Αλήθεια πόσο μακρινά φαντάζουν στο μυαλό των παιδιών, η παραδοσιακή ελληνική μουσική και οι παραδοσιακοί μας χοροί; Και εν τέλει που οφείλεται αυτή η απομάκρυνση των νέων από την παράδοση;


Είναι αλήθεια πως πρόκειται για μια σταδιακή απομάκρυνση των νέων από την παράδοση όπως αυτή διαπιστώνεται καθημερινά από τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι συχνά διατείνονται πως οι νεότερες γενιές αμφισβητούν όλο και περισσότερο τις παραδόσεις και τις απαξιώνουν ως κάτι παρωχημένο και αναχρονιστικό. Οι νέοι όμως είναι ρηξικέλευθοι, έχουν την έμφυτη τάση να αμφισβητούν καθιερωμένες αξίες και να έχουν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα και κυρίως απέναντι στις παραδοσιακές, στερεότυπες αντιλήψεις. Αυτή η αντιδικία ανάμεσα στο παλιό και το νέο είναι υγιής έκφραση της ζωής υπό την προϋπόθεση όμως η αμφισβήτηση να είναι γόνιμη, να αποτελεί δηλ. αρνητική κριτική με στοιχεία αντιπροσφοράς.


Υπάρχουν όμως και διευκολυντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην απομάκρυνση των νέων από την παράδοση και τους οδηγούν στο μιμητισμό και στην ξενομανία. Αρχικά η βιομηχανία του θεάματος και της πληροφόρησης. Τα ΜΜΕ με όπλο τους τη διαφήμιση προβάλλουν ξένα πρότυπα, ιδέες και τρόπους ζωής δημιουργώντας μια μαζική υποκουλτούρα σύμφωνα με την οποία προβάλλεται ως αξία οτιδήποτε διαφημίζεται, πουλιέται και αγοράζεται. Προβάλλεται η ξενομανία, ο μιμητισμός γλωσσικών ιδιωμάτων και ένας τρόπος συμπεριφοράς ,θεώρησης και σκέψης που εξορίζουν κάθε παραδοσιακό στοιχείο, καθετί που αποτελεί συνδετικό κρίκο με το παρελθόν.


Έπειτα ο υλιστικός τρόπος ζωής με κύρια χαρακτηριστικά του την καταναλωτική κοινωνία και τον ατομικισμό, απαξιώνει την παράδοση , τους κοινωνικούς θεσμούς και τις διαπροσωπικές σχέσεις.


Δυστυχώς οι νεότερες γενιές αποκόπτονται από τα πρότυπα ζωής του παρελθόντος καθώς αυτά αναπαράγονται μόνο στην επαρχία και αποβάλλονται σταδιακά από τις μεγαλουπόλεις και τα αστικά κέντρα.


Η ανάγκη λοιπόν της επανασύνδεσης των νέων με την παράδοση είναι επιτακτική. Kαι αυτή η επανασύνδεση πρέπει να ξεκινήσει από το σχολείο, από εμάς τους εκπαιδευτικούς. Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές τις παραδοσιακές αξίες. Φυσικά δεν πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο της προγονοπληξίας. Οι νέοι πρέπει να έρθουν σε επαφή με τα ήθη, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής των προγόνων τους. Πώς θα γίνει αυτό; Όχι φυσικά με βαρετές επισκέψεις σε λαογραφικά και αρχαιολογικά μουσεία, ούτε με άσκοπες θεωρητικές συζητήσεις περί της κουλτούρας και της παράδοσης . Η επαφή των νέων με την παράδοση πρέπει να αποκτήσει βιωματικό χαρακτήρα. Ας χορέψουμε και ας τραγουδήσουμε με τους μαθητές μας, ας παίξουμε στην αυλή παιχνίδια που έχουν ξεχαστεί, ας διασκεδάσουμε μαθαίνοντας !!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

''Η Εκπαίδευση αναζητά ταυτότητα...''


*Μακράκης Γιώργος-Νέος Εκπαιδευτικός

Η Εκπαίδευση σε κάθε σύγχρονη κοινωνία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τομείς για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το μορφωτικό κεφάλαιο, η κουλτούρα, η στάση ζωής, η ανάπτυξη και η ευημερία μιας χώρας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το κατά πόσο ποιοτική Εκπαίδευση παρέχει στους πολίτες της. Είναι ένα δημόσιο και κοινωνικό αγαθό γι' αυτό και κάθε Πολιτεία αναλαμβάνει την οργάνωση, την λειτουργία και την αποτελεσματικότητά της.

Στη χώρα μας, δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια δεν είχε διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο στόχων για το ''τι Παιδεία θέλουμε''. Δεν ακολουθήθηκε μια ενιαία θεσμική μεταρρυθμιστική πολιτική σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης παρά μόνο αποσπασματικές ρυθμίσεις, οι οποίες φυσικό επακόλουθο ήταν να μη λύνουν προβλήματα αλλά να τα διογκώνουν.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις που ήταν και υπεύθυνες για την χάραξη πολιτικής σ΄ αυτόν τον ευαίσθητο τομέα δεν έδωσαν ποτέ τα απαραίτητα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την εξέλιξη και αναβάθμιση της Παιδείας. Δεν δημιούργησαν ποτέ ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και όραμα για την Εκπαίδευση. Δεν την αντιλήφθηκαν ποτέ ως πεδίο ολόπλευρης ανάπτυξης τόσο του κάθε πολίτη ξεχωριστά όσο και της ίδια της χώρας.
Αντίθετα, παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε κομματικές πρακτικές, όπως το συνηθισμένο ελληνικό φαινόμενο όποια κυβέρνηση εκλέγεται να κάνει αλλαγές απλά για να δείξει τη διαφορετικότητά της από την προηγούμενη .Με λίγα λόγια, μεταρρυθμίσεις για την μικροπολιτική σκοπιμότητα και όχι για την Εκπαίδευση. Αντιμετώπισαν την Παιδεία όχι από τη σωστή της δομική βάση, δηλαδή "από κάτω προς τα πάνω'' αλλά αντίστροφα. Ολοφάνερο παράδειγμα οι συνεχείς αλλαγές στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια λες και από 'κει ξεκινούσε το πρόβλημα.
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ευθύνη δεν ανήκει αποκλειστικά στα πολιτικά κόμματα διότι ορισμένες φορές και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ακολούθησαν λαθεμένες επιλογές. Αλλά και 'μεις πολλές φορές, ως πολίτες, υποβαθμίσαμε ή απαξιώσαμε τις δυνατότητες του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου.
Όλα τα παραπάνω και αρκετά ακόμη οδήγησαν την ελληνική Εκπαίδευση χωρίς σαφή προσανατολισμό, χωρίς ταυτότητα.

Ήρθε όμως η στιγμή να εισέλθουμε στο παρόν. Το τελευταίο διάστημα με την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας είχαμε βασικές μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Εκπαίδευσης και κυρίως στην πρώτη βαθμίδα.
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ίσως για πρώτη φορά η Εκπαίδευση στην Ελλάδα προσεγγίζεται ενιαία και όποιες αλλαγές γίνονται, πραγματοποιούνται με βασικό γνώμονα την σύνδεση των βαθμίδων της Εκπαίδευσης.
Συγκεκριμένα, βασικές μεταρρυθμίσεις είναι:
  • Το Νέο Σχολείο που οριοθετεί ένα σχολείο ανοικτό, σύγχρονο, ψηφιακό το οποίο θα παρέχει κρατική πιστοποίηση στην αγγλική γλώσσα και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένα σχολείο που θα δίνει έμφαση στη Γλώσσα, τα Μαθηματικά, την Λογοτεχνία και στον Πολιτισμό.
  • Καθιερώνεται ως μοναδικός τρόπος μονιμοποίησης των εκπαιδευτικών ο ΑΣΕΠ. Από την στιγμή που όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα διορίζονται μέσω του ΑΣΕΠ εύλογα μπορεί να πει κανείς πως το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για του εκπαιδευτικούς. Εδώ όμως τίθενται δύο ερωτήματα: Γιατί να αλλάξει το υπάρχον σύστημα (ΑΣΕΠ-Πίνακας προϋπηρεσίας) καθώς λειτουργούσε χωρίς προβλήματα αδιαφάνειας και διαβλητότητας; Γιατί, αφού αποφασίστηκε αυτή η αλλαγή, δεν έδωσε μεγαλύτερο χρονικό μεταβατικό στάδιο στους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που είχαν διαφορετικό προγραμματισμό σύμφωνα με το απερχόμενο σύστημα πρόσληψης;
  • Η αναβάθμιση του ολοήμερου σχολείου με την εφαρμογή ενός νέου προγράμματος με απώτερο στόχο ''η τσάντα να μένει στο σχολείο''. Ήδη από τη νέα σχολική χρονιά θα λειτουργήσουν 800 πιλοτικά ολοήμερα σχολεία και από την μεθεπόμενη υποχρεωτικά σε όλες τις σχολικές μονάδες. Και εδώ ωστόσο προκύπτει το ερώτημα: Πώς μπορεί να εφαρμοστεί, σίγουρα ένα αναδιαμορφωμένο και καινοτόμο πρόγραμμα χωρίς τις απαραίτητες υλικοτεχνικές υποδομές (ευρύχωρες τάξεις, αίθουσες υπολογιστών κλπ ) και χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό;
  • Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας είναι ένα ζήτημα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι η εκπαιδευτική κοινότητα δεν φοβάται την αξιολόγηση αντίθετα την επιθυμεί. Μια αξιολόγηση, όμως, για να υλοποιηθεί ορθά και να αξιοποιήσουμε τα θετικά της στοιχεία πρέπει τα σχολεία να έχουν ίσες ευκαιρίες και επαρκώς εξοπλισμένα. Επιπλέον, η αξιολόγηση να μη στοχεύει στην κατηγοριοποίηση και σύγκριση των σχολικών μονάδων αλλά να εντοπίζονται οι αδυναμίες και εν συνεχεία να βελτιώνονται με τις απαραίτητες παρεμβάσεις. Μια αξιολόγηση, λοιπόν, ποιοτική και όχι ποσοτική. Συνεπώς, πώς είναι δυνατό να εφαρμοστεί η αξιολόγηση χωρίς τις απαραίτητες υποδομές και δίχως να έχει αποσαφηνιστεί με ακρίβεια ο σκοπός και οι επιμέρους στόχοι της;
  • Η θεσμοθέτηση του ''Μέντορα" έχει , δικαιολογημένα, προκαλέσει αντιδράσεις. Ο μέντορας, που θα είναι εκπαιδευτικός με μεγάλη διδακτική εμπειρία και συνήθως θα βρίσκεται στο σχολείο που υπηρετεί και ο δόκιμος εκπαιδευτικός, αναλαμβάνει να τον καθοδηγεί και στο τέλος της διετούς δοκιμής θα αξιολογείται από μια επιτροπή, χωρίς ωστόσο να έχει διευκρινιστεί από ποιους θα αποτελείται και ποιοι θα τους διαλέγουν. Αυτή η ρύθμιση, πέρα από την προχειρότητά της, κινείται και σε λάθος κατεύθυνση. Ο νέος εκπαιδευτικός δεν χρειάζεται ''μέντορες'' αλλά ουσιαστική επιμόρφωση και υποστήριξη.
Πέρα από τις παραπάνω ρυθμίσεις έχει ανακοινωθεί η μείωση της ύλης, στα θετικά μαθήματα, από την Πέμπτη Δημοτικού έως την Πρώτη Λυκείου, γεγονός που ανακουφίζει εκπαιδευτικούς και μαθητές καθώς τα τελευταία χρόνια υπήρχε υπερφόρτωση και τεράστια ύλη στα σχολικά βιβλία.

Επίσης, στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση έχουν τεθεί σημαντικοί στόχοι όπως, το ολοήμερο γυμνάσιο και η επανεξέταση του θεσμού των Πανελλαδικών εξετάσεων στο Λύκειο. Επιπλέον, επίκεινται αλλαγές και στο πλαίσιο λειτουργίας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων.
Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αλλαγές αυτές πραγματοποιούνται μέσα σ' ένα δυσοίωνο οικονομικό περιβάλλον για τη χώρα μας.
Η μεταρρύθμιση στην Παιδεία απαιτεί επαρκείς υλικοτεχνικές υποδομές , πρόσληψη εκπαιδευτικών ,άρα και σημαντική χρηματοδότηση.
Αντί αυτού βλέπουμε ότι στις τάξεις αυξάνεται το όριο μαθητών στους τριάντα, συγχωνεύονται αρκετά τμήματα και σχολεία, μειώνεται η πρόσληψη μόνιμων εκπαιδευτικών και αναπληρωτών, ενώ παράλληλα πολλές από τις θεσμικές αλλαγές που αφορούν τους εκπαιδευτικούς είναι άστοχες και καλλιεργούν την αβεβαιότητα.
Εύλογα, λοιπόν, κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: Πώς θα γίνουν πράξη σημαντικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις που κοστίζουν χωρίς χρήματα , μείωση των προσλήψεων και με τους εκπαιδευτικούς θιγμένους από τις θεσμικές ανατροπές που τους αφορούν;
Η Εκπαίδευση στη χώρα μας τελικά θα βρει το βηματισμό της ή θα συνεχίσει να αναζητά την ταυτότητά της και για τα τα επόμενα χρόνια;
Ας ελπίσουμε, επιτέλους, η Εκπαίδευση να αποτελέσει μια σοβαρή εθνική επένδυση με σαφείς βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Να κατανοήσουμε πως η Δημόσια Ποιοτική Εκπαίδευση είναι πρωταρχική προϋπόθεση για την βιώσιμη ανάπτυξη.
Επομένως, η επόμενη περίοδος για την Παιδεία είναι αρκετά κρίσιμη και όσοι φορείς εμπλέκονται μ' αυτήν οφείλουν να δείξουν υπευθυνότητα , σύνεση, ρεαλισμό και όραμα.


"Η εκπαίδευση είναι πράξη αγάπης και γι' αυτό είναι πράξη κουράγιου.
Δεν φοβάται την ανάλυση της πραγματικότητας, ούτε αποφεύγει τη δημιουργική συζήτηση ακόμα και με τον κίνδυνο αυτοαποκαλυφθεί ως παρωδία." (Paulo Freire)

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

''Η επιστήμη της Κοινωνιολογίας και ο ρόλος της στην ελληνική πραγματικότητα''

*Νίκη Παρασύρη-Νέα Κοινωνιολόγος

Μια ενδιαφέρουσα αλλά όχι και τόσο διαδεδομένη, στα ελληνικά τουλάχιστον πλαίσια, είναι η επιστήμη της Κοινωνιολογίας, η οποία σε άλλες χώρες αποτελεί μια από τις προτεραιότητες των νέων σε επαγγελματικό επίπεδο.
Η Κοινωνιολογία ορίζεται ως μια επιστήμη η οποία μελετά και επιδιώκει να κατανοήσει και να εξηγήσει τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας, παρατηρώντας φαινόμενα, μελετώντας κανονικότητες, ανακαλύπτοντας νόμους και επισημαίνοντας τυποποιήσεις, κατηγοριοποιήσεις, πολυπλοκότητες, δράσεις, αλληλοδράσεις και εξελεικτικές δυνάμεις. Ειδικότερα μελετά, τις κοινωνικές ομάδες, τους κοινωνικούς θεσμους, τους κοινωνικούς ρόλους καθώς και τους κανόνες, τις αξίες, τις ιδέες, τις αντιλήψεις τις γνώσεις κ.λπ. που υπάρχουν, λειτουργούν και νομιμοποιούν την πολυπλοκότητα των σχέσεων, των δράσεων, των αντιδράσεων, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που εκδηλώνονται σε κάθε κοινωνική οργάνωση. Όπως και κάθε άλλη επιστήμη, έχει αναπτύξει ειδικές μεθοδολογίες ή τεχνικές έρευνας και διεύρυνσης του γνωστικού πεδίου και των ερμηνευτικών εργαλείων της. Η κοινωνία και ο άνθρωπος στις συλλογικές του δράσεις, που αποτελούν το βασικό αντικείμενο της κοινωνιολογίας, είναι εξαιρετικά μεταβλητές οντότητες και απαίτουν διαρκή έρευνα και αναπροσαρμογή των υποθέσεων και των σχετικών αξιωμάτων. Ως επιστήμη είναι σχετικά νέα και αναπτύχθηκε τον 19ο αι., εξετάζοντας τους κοινωνικούς κανόνες που συνδέουν και διαχωρίζουν τους ανθρώπους όχι μόνο ως άτομα αλλά ως μέλη ομάδων, οργανώσεων και θεσμών. Αναλύοντας την ιστορικά, διακρίνει κανείς μια σείρα γεγονότων που συνδέονται με την 'γέννηση' του αντικείμενου. 'Ενα από αυτά είναι ο Διαφωτισμός, ως ιδεολογική επανάσταση του 18ου αι., καθως και η Γαλλική επανάσταση, έθεσαν την Κοινωνιολογία στη σημερινή της μορφή.
Στη διεθνή κοινότητα έχουν καταγραφεί πολυάριθμοι εξειδικευμένοι κλάδοι της επιστήμης της Κοινωνιολογίας. Στην Ελλάδα επί του παρόντος δεν υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες για την εκπαίδευση, την επέκταση της έρευνας ή γνώσεις για τις εφαρμογές των ανάλογων εξειδικευμένων κλάδων της. Αρκετοί από τους κλάδους της συνδέονται με το γνωστικό πεδίο συναφών επιστημών όπως είναι η κοινωνική ανθρωπολογία, η κοινωνική ψυχολογία, η εγκληματολογία, η κοινωνική ιστορία, τα οικονομικά και η πολιτική επιστήμη.
Ευρύτεροι κλάδοι στην Ελλάδα είναι :

* Κοινωνιολογία της οικογένειας
* Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης
* Κοινωνιολογία του κοινωνικού αποκλεισμού
* Κοινωνιολογία του φύλλου
* Κοινωνιολογία των Μ.Μ.Ε.
* Πολιτική Κοινωνιολογία
* Αγροτική Κοινωνιολογία
* Αστική Κοινωνιολογία
* Βιομηχανική Κοινωνιολογία
* Κοινωνιολογια της θρησκείας

Ευρύτεροι εξειδικευμένοι κλάδοι είναι :

* Κοινωνιολογία του αθλητισμού
* Κοινωνιολογία της νεολαίας
* Κοινωνιολογία της τέχνης
* Κοινωνιολογία του δικαίου
* Κοινωνιολογια της ισότητας κ.α.

Σπουδές και στόχοι : Στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας λειτουργούν 3 τμήματα Κοινωνιολογίας, τα οποία στοχεύουν στη συστηματική μελέτη της κοινωνίας, των κοινωνικών θεσμών και των δομών της. Μελετούν την διαδικασία συγκρότησης και μεταβολής της δομής της ανθρώπινης κοινωνίας. Εστιάζουν, επίσης, στην κατανόηση της κοινωνικής συμπεριφοράς, ενώ διευρύνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός άνθρωπος ως μέλος του κοινωνικού περιβάλλοντος. Τέλος, καλλιεργούν τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα για την διερεύνηση των κοινωνικών φαινομένων. Στο παραπάνω πλαίσιο εκπαιδεύονται κοινωνιολόγοι επιστήμονες ικανοί να επεξεργάζονται συστηματικά τόσο τις επιστημονικές όσο και τις τρέχουσες αντιλήψεις γαι τα κοινωνικά προβλήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ως επαγγελματίες.
Επαγγελματικές προοπτικές : Τα επαγγελματικά δικαιώματα των κοινωνιολόγων κατοχυρώθηκαν μόλις την 01/10/2009 με Προεδρικό Διάταγμα με αριθμό 159, ΦΕΚ 199 01.10.2009, ΤΕΥΧΟΣ Α. "Οι πτυχιούχοι κοινωνιολόγοι του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, του Πανεπιστημίου Κρητης και του Πανεπιστημίου Αιγαίου, δύνανται με βάση τις γενικές και εξειδικευμένες γνώσεις που απέκτησαν κατά την διάρκεια των σπούδων τους να απασχολούνται τόσο ως ελεύθεροι επαγγελματίες όσο και ως μισθωτοί με οποιαδήποτε σχέση εργασίας."
Ωστόσο πολλά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνιολόγοι στην αγορά εργασίας. Παρόλο που έχουν το δικαίωμα πλεον να εργαστούν θεωρητικά σχεδόν παντού όπως σε δημόσιες υπηρεσίες, στον ιδιωτικό τομέα, σε οργανισμούς και φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού φορέα, σε μη κηβερνητικούς ορανισμούς, στην έρευνα, σε σωματεία και συνδικάτα όλων των βαθμίδων, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφάλειας, στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας, ως σύμβουλοι-αναλυτές και εμψυχωτές κοινωνικής επανένταξης αποφυλακισμένων και ατόμων σε φάση αποτοξίνωσης, στα Μ.Μ.Ε.,στην 1οβαθμια-2οβαθμια και 3οβαθμια εκπαίδευση κ.α...., παραμένουν άνεργοι.....
Το φαινόμενο της ανεργίας, οπως εκδηλώνεται σε αυτόν τον κλάδο, αποτελεί δείγμα σοβαρής κοινωνικο-οικονομικής κρίσης και κατάφωρης κοινωνικής αδικίας γεννώντας άπειρα κοινωνικά, ηθικά και ανθρωπιστικά προβλήματα. Το επάγγελμα του κοινωνιολόγου έχει υποτιμηθεί, έχει παραμεριστεί, έχει αγνοηθεί απο το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Η πολιτεία θα πρέπει να μεριμνήσει για την προώθηση πιο αποτελεσματικών μέτρων, πιο σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό σε συνδυασμό με την κατάλληλη κοινωνική πολιτική. Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας πάνω στο αντικειμενό τους, θα αποτελούσε μια ανάσα για τον κλάδο των κοινωνιολόγων, έχοντας ως δεδομένο οτι 1 στους 5 πτυχιούχους ειναι άνεργος, ενώ από όσους εργάζονται το 70% δηλώνουν οτι το επάγγελμά τους έχει από καμία έως ελάχιστη σχέση με τις σπουδές τους.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

''Η τέχνη του να ονειρεύεσαι...''

*Μαριάννα Καραβέλη, Νέα Εκπαιδευτικός-Ηθοποιός

Παρασκευή πρωί, μια σχολική τάξη άχρωμη, γεμάτη όμως από δυνατούς σφυγμούς. Νυσταγμένα πρόσωπα πίσω από βλέμματα όλο σπίθα. “Και τώρα, παιδιά, θέλω για λίγο να κλείσετε τα μάτια σας και να συγκεντρωθείτε στο πιο μεγάλο σας όνειρο... Φροντίστε όλες τις λεπτομέρειές του, γεμίστε το με θετικές σκέψεις και αγαπημένα πρόσωπα, συμπληρώστε το με χαρούμενα συναισθήματα... και μοιραστείτε το με μας...” Μια απροθυμία και άλλη μια παγωμένη σιωπή. Και μια φωνή από το βάθος, γεμάτη απάθεια, ύστερα από τρία δραματικά δευτερόλεπτα: “Γιατί; Αφού δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, κυρία. Έτσι κι αλλιώς, στη χώρα που ζούμε τίποτα καλό δε γίνεται...”. Αμηχανία... Είκοσι ζευγάρια μάτια καρφωμένα επάνω σου ψάχνουν ν' ακουμπήσουν στη δική σου ανταπάντηση... Και η απάντηση αργεί...

Σε ποιον κόσμο έχουν πάψει τα παιδιά να ονειρεύονται κι έχουν χαθεί τα παιχνίδια; Γιατί τα παιδιά έπαψαν να γελούν με το τίποτα και ανύψωσαν τοίχους στους φανταστικούς κόσμους που άλλοτε βουτούσαν με τόση λαχτάρα; Και ποια είναι η δική μας θέση -εκπαιδευτικών και γονιών- απέναντι στις μηδενιστικές αυτές τους τάσεις; Μα πιο πολύ απ' όλες η απορία που σε βασανίζει ολοένα: άραγε υπάρχει επιστροφή; Θα καταφέρω να τα κάνω να ξαναονειρευτούν ποτέ και να πασαλειφτούν με αστερόσκονη;

Η λυτρωτική απάντηση ήρθε -ευτυχώς!- σχεδόν από μόνη της. “Ελάτε να φτιάξουμε ένα θεατρικό! Θα το γράψουμε, θα το σκηνοθετήσουμε, θα δημιουργήσουμε μόνοι μας τα κοστούμια και τα σκηνικά μας, θα φέρουμε τις αγαπημένες μας μουσικές...” και οι πρόβες ξεκινούν... Μέσα στη σύγχυση και τον πανικό διακρίνεις τα πρώτα δειλά χαμόγελα τα οποία στη συνέχεια εξελίσσονται σε ξεκαρδιστικά γέλια. Παρατηρείς προσωπάκια να παρακολουθούν με αγωνία, να κάνουν διορθώσεις, να προβληματίζονται, να γεμίζουν με σκέψεις και ιδέες για το τί καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν για να τελειοποιήσουν αυτό που με τόσο κόπο ετοιμάζουν. Οι προτάσεις πέφτουν βροχή, η επιθυμία να γίνουν όλα όπως τα έχουν φανταστεί παίρνει σάρκα και οστά. Τότε περνάει αστραπιαία η σκέψη από το μυαλό σου πως ο στόχος σου επιτεύχθηκε: τα ξαναέκανες να ονειρευτούν, τους έμαθες πως είναι να επενδύεις την ψυχή σου σε κάτι που πλάθεις ο ίδιος...

Μέρες αργότερα συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει κείμενο της επικαιρότητας που να μη σφύζει από τις φράσεις “ζούμε σε δύσκολους καιρούς”, “η περίοδος της κρίσης”, “το αδιέξοδο”... Το αποτέλεσμα; Έχουμε πέσει σε μια κυλιόμενη άμμο που δε σταματάει να μας βουλιάζει προς τα κάτω κι εμείς της επιτρέπουμε να το κάνει. Το πιο τραγικό λάθος, εντούτοις δεν έγκειται σε αυτό... Είναι που συμπαρασύραμε τα παιδιά μαζί μας, τα μετατρέψαμε σε απαισιόδοξους ανθρώπους και τα απομακρύναμε από τη μόνη σανίδα σωτηρίας: τις τέχνες. Τις τέχνες που σε σπρώχνουν να πλάθεις κόσμους, να φαντάζεσαι, να πιστεύεις σε ιδανικά, αξίες και ηθικές. Στις τέχνες που σου διδάσκουν πάνω απ' όλα να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος...

Δώσε σ' ένα παιδί να σκαλίσει ένα ξύλο, διάβασέ του ένα ποίημα, ακούμπησε διακριτικά πλάι του κάποιες ταξιδιάρικες νότες, φτιάξε μαζί του μια ταινία, δώσε του τα υλικά να φτιάξει ένα δικό του σύμπαν από χρώματα, μοιράσου μαζί του μια θεατρική παράσταση ή τα βασικά βήματα σ' ένα χορό, άφησέ του το χώρο και το χρόνο να κάνει κάτι απ' αυτά όταν αισθανθεί το ίδιο την επιθυμία. Φανέρωσέ του το μαγικό κόσμο των τεχνών και άφησέ το να προχωρήσει. Το τέλος της διαδρομής δεν το ξέρει κανείς, το μόνο βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει αποτυχία σ' ένα τέτοιο εγχείρημα. Σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό θα έχει κατορθώσει με λιγοστά εφόδια να φτιάξει ένα δικό του κόσμο και να εμπιστευτεί τις ελπίδες του μέσα σ' αυτόν.

“Οι τέχνες εξευγενίζουν”... εξευμενίζουν και το πιο “άγριο” παιδί, του υπενθυμίζουν πως αξίζει ν' αγαπηθεί και ν' αγαπήσει, να ανακαλύψει καινούρια συναισθήματα που δε γνώριζε καν πως τα κουβαλούσε ήδη μέσα του, πάνω απ' όλα όμως ν' ανακαλύψει πως όλα αυτά δεν έχουν αξία αν δεν έχεις το ταλέντο να τα μοιράζεσαι με τους άλλους. Και τότε έρχεται η στιγμή που δε νιώθει πια περιθωριοποιημένο, δε βρίσκεται απέναντι από κανέναν αλλά στην ίδια ομάδα με όλους, είναι πια ένας από αυτούς και όχι “εκείνος”. Είναι αυτό που ήθελε να γίνει και κάτι παραπάνω...

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σαστίσεις, που δε θα μπορείς να δώσεις τις απαραίτητες απαντήσεις με τη λογική, που θα αναρωτηθείς “τι δεν κάνω καλά;” πάρε ένα κουρέλι, κάνε το σύννεφο και ανέβασε επάνω του όλα τα όνειρά τους. Η είσοδος ελεύθερη. Δώσε την εκκίνηση με ένα φύσημα και άφησέ το να πάει εκεί που θέλει – ή μάλλον εκεί όπου αυτά θέλουν. Είναι ίσως ο τρόπος τους να σου πουν αυτό που δε μπορούν με λόγια... Δε θα σε διαψεύσουν... Κάποια ίσως να κουραστούν στην διαδρομή, να σε παιδέψουν, να σε κουράσουν. Είναι αυτά που έχουν περισσότερη ανάγκη απ' όλους να ονειρευτούν. Είναι εκείνα που στο τέλος δε θα προδώσουν ποτέ την εμπιστοσύνη που τους έδειξες. Είναι ο λόγος που θα σου θυμίζει γιατί επέλεξες αυτό το λειτούργημα όταν θα νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο... και τότε θα χαμογελάς από μέσα σου και θα συνεχίζεις... Αυτή δεν είναι άλλωστε η ουσία;

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Inferno, purgatory, paradiso…

Κληρονόμος Γιώργος, Νέος Οικονομολόγος

Είναι πολύ δύσκολο να ξυπνάς από τον «μεγάλο ύπνο» και έτσι απότομα να αντικρίζεις τον γκρεμό που απλώνεται μπροστά σου. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να αποβάλλεις την λογική του «παραμυθιού» που γενιές Ελλήνων μεγαλώσαμε, το παραμύθι της περήφανης και ισχυρής Ελλάδας που όλοι μας χρωστάνε μα εμείς σε κανένα. Τελικά και σε αυτό πέσαμε έξω. Ζούσαμε, επειδή μας άρεσε και μας συνέφερε, στο δικό μας τέλειο κόσμο, κυκλοφορούσαμε με ύφος περιούσιου λαού για τα κατορθώματα των προγόνων μας 2500 χρόνια πριν, λέχθηκε και από ορισμένους από μας μάλιστα το αλήστου μνήμης «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι». Σήμερα, πόση περηφάνια και πόση αξιοπρέπεια μας απέμεινε; Επιτέλους θα πω εγώ, ξυπνήσαμε από το λήθαργο της «μετριοκρατίας» και έχουμε την ευκαιρία να μην πέσουμε στον γκρεμό.

Ευθύνη για την κατάσταση του Ελληνικού κράτους έχουμε όλοι. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο. Η κοινωνία μας σήμερα είναι μια ηδονιστική κοινωνία, προϊόν της ακατάπαυστης εμμονής μας στο κυνήγι του «εύκολου» και του «πολύ». Αυτή η ηδονιστική κοινωνία πέρασε υπέροχα αυτές τις δεκαετίες και ασπάσθηκε το δόγμα της νεοελληνικής μαγκιάς, πως δηλαδή μπορεί κάποιος να δουλεύει ελάχιστα, να παίρνει πολλά ή να κάνει αρπαχτές, να είναι μόνιμος και να ζει πιο πλούσια από όσο δικαιολογείται. Μάθαμε την τέχνη, να τα κονομάμε από τα κοινοτικά κονδύλια των κουτόφραγκων, να παριστάνουμε τους αγρότες στα καφενεία και να παίρνουμε τις επιδοτήσεις. Γίναμε φοροφυγάδες. Συνηθίσαμε στη λαμογιά και στο λάδωμα στις εφορίες, τις πολεοδομίες και όπου αλλού χρειαζόταν. Κι αν κάποιοι νιώθουν πως ανήκουν εκτός αυτής της κατηγορίας, θα είναι γιατί απλά δεν τους δόθηκε η «χρυσή ευκαιρία» της «πλαγίας» οδού.

Ευθύνη έχουμε και εμείς οι νέοι, που περάσαμε από τα αμφιθέατρα των ελληνικών πανεπιστημίων, βιώσαμε από τα μέσα την μετριότητα και την προχειρότητα της παιδείας που λαμβάνουμε. Συμβιβαστήκαμε με αυτή την μετριότητα.

Δεν βγήκαμε στο δρόμο να απαιτήσουμε την ριζική αναδόμηση του ελληνικού πανεπιστημίου, να διαμαρτυρηθούμε για την ποιοτική του απόσταση από τα δυτικά πανεπιστήμια. Η κουλτούρα του φοιτητικού κινήματος θεωρεί προοδευτικό την κρατικίστικη, γραφειοκρατική δομή και την ισοπέδωση. Παίρναμε μονοδιάστατα ρίσκο ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα, πολλές φορές σε σπουδές χαμηλής ποιότητας που δεν εγγυόνται μια δημιουργική καριέρα.

Αντ’αυτού προχωρούσαμε σε πορείες και καταλήψεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αντιδρούσαμε γενικά και αόριστα κατά των πρόχειρων αλλαγών που έφερνε κάθε κυβέρνηση. Αντί να κυνηγάμε τη γνώση μάθαμε να προοδεύουμε στα πανεπιστήμια με τον συνδικαλισμό και τα «κονέ».

Στον εργασιακό χώρο τα θεσμοθετημένα συνδικάτα απεργούσαν με σκοπό την ενσωμάτωση ενός παραπάνω επιδόματος στο μισθό και όχι για την αξιοκρατία και την ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του κράτους.

Οι πολιτικοί μας; Η κορφή του παγόβουνου. Κανείς τους δεν είχε το σθένος υπό το φόβο του πολιτικού κόστους να βάλει μια «τάξη» στο χάος. Έλεγαν ψέματα σχετικά με τα δημόσια οικονομικά μας στους εταίρους μας. Επένδυσαν στις καρέκλες τους για λίγο περισσότερες μίζες, δεν σεβάστηκαν το χρήμα του ελληνικού λαού και εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία και την ανοχή μας, έβαζαν μεθοδικά τέλος στα όνειρα μας.

Inferno, κόλαση όπως την είχε περιγράψει ο Δάντης Αλιγκέρι στην «Θεία Κωμωδία» 700 χρόνια πριν! Άπληστοι, φιλήδονοι, βίαιοι με τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο μας, διεφθαρμένοι, κλέφτες… Ακόμα και κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις δεν θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν στην Ελλάδα του 2010.

Και τώρα τι; Πρέπει να πούμε όλοι ΩΣ ΕΔΩ. Οι κρίσεις διαχρονικά έδωσαν ευκαιρίες για ανατροπές, όχι όλες με μεγάλη επιτυχία και με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όμως είναι στο χέρι μας να κάνουμε την κρίση ευκαιρία.

Purgatory. Ο δρόμος για τον παράδεισο δεν είναι στρωμένος από ροδοπέταλα. Αντίθετα μάλιστα, μεσολαβεί το καθαρτήριο, εκεί που οι αμαρτωλοί αγωνίζονται για εξαγνισμό.

Η μόνη μας όμως ανησυχία θα πρέπει να είναι να πιάσουν τόπο οι θυσίες, να βγούμε στους δρόμους και να απαιτήσουμε μια νέα Ελλάδα, να ζητήσουμε εμείς τις αλλαγές, να μπούμε μπροστάρηδες στο αγώνα για στην ουσιαστική επανίδρυση του Ελληνικού κράτους. Να βρούμε μέσα μας τον εξωστρεφή, δημιουργικό, άπαικτο και ευρηματικό Έλληνα που χάσαμε στον δρόμο για μια ακόμη τηλεόραση και μια Cayenne.

Στο χέρι μας είναι να θυμηθούμε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, ότι η μονιμότητα δεν είναι το παν, ότι το ρίσκο είναι στο αίμα μας και πως αυτός ο τόπος αξίζει όντως πολλά περισσότερα. Να εξεγερθούμε απαιτώντας μια νέα, ουσιαστική αυτή τη φορά, ανάπτυξη. Να φέρουμε την καινοτομία στο προσκήνιο, να πετύχουμε την αύξηση της παραγωγικότητας μας ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι σε διεθνές επίπεδο. Να επενδύσουμε στο συγκριτικό πλεονέκτημα της ποιότητας των εξαγώγιμων προϊόντων μας.

Όλα αυτά δεν γίνονται μόνα τους, θα πρέπει η ελληνική πολιτική ηγεσία να τεθεί ταγός μίας γενικότερης μεταμόρφωσης της ελληνικής κοινωνίας. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι ανάγκη να σχηματιστούν νέες συμμαχίες στο κοινωνικό σώμα, έτοιμες να δείξουν τον δρόμο της αλλαγής. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» (New Deal), τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων όσο και μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Να δημιουργήσει τα εχέγγυα εκείνα που θα βάλουν τέλος στην αιμορραγία των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας στο εξωτερικό.

Η κυβέρνηση υποχρεούται να διασφαλίσει ότι στις θυσίες και στις ανταμοιβές θα συμμετέχουν όλοι και στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα.

Η πρόκληση είναι μεγάλη, η Νέα Ελλάδα που έχουμε την ευκαιρία να χτίσουμε είναι ο επίγειος παράδεισος, Paradiso, που περιέγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι στην «Θεία Κωμωδία». Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ανηφορικός και δύσκολος. Αναμφίβολα όμως αξίζει τον κόπο να θυσιάσεις το έτσι κι αλλιώς χαλεπό σήμερα για να βιώσεις ένα όμορφο και ελπιδοφόρο αύριο.

Ας αφήσουμε πίσω την γενιά του Πολυτεχνείου και ας γίνουμε η γενιά της Νέας Ελλάδας. Είναι στο χέρι μας….

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Το στοίχημα του "Νέου Νεοέλληνα"

* Μακράκης Γιώργος - Νέος Εκπαιδευτικός

Μόλις ο κύκλος της μαύρης επταετίας(1967-1974)για την Ελλάδα είχε κλείσει οριστικά ξεκίνησε η λεγόμενη Μεταπολιτευτική περίοδος ,γεμάτη όνειρα και προσδοκίες για τον ελληνικό λαό. Μια νέα γενιά τότε, "η γενιά του Πολυτεχνείου", που έγινε πρότυπο ζωής και κουλτούρας για πολλούς νέους ανθρώπους, κατόρθωσε να αναδειχθεί και να καθιερωθεί στην πολιτική σκηνή του τόπου. Η ελληνική κοινωνία πίστεψε πως οι τότε νέοι της αντίστασης και των αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία θα μπορέσουν πια ως ώριμοι πολίτες και πολιτικοί να οδηγήσουν τη χώρα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ευημερία.

Δυστυχώς, όμως, εκείνη η γενιά διέψευσε πρώτα απ' όλα τον ίδιο της τον εαυτό, τις αξίες και τα ιδανικά της, με τα οποία αναρριχήθηκε στην πολιτική εξουσία. Διέψευσε και τον ελληνικό λαό που για σαράντα περίπου χρόνια την στήριξε. Η συγκεκριμένη γενιά ποτίστηκε από τη μέθη της εξουσίας, γαντζώθηκε πάνω σ' αυτή και πλέον ο καθένας λειτουργούσε για τον εαυτό του.
Η χώρα της "δημοκρατίας" έγινε η χώρα της "πελατειακής δημοκρατίας", η χώρα της λαμογιάς, της μίζας, της αναξιοκρατίας, της ανομίας και του ψεύτικου νεοπλουτισμού. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας πέρασε σε κάθε πολίτη(πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις)και μετουσιώθηκε ως αντίληψη και στάση ζωής. Ήταν θέμα χρόνου, λοιπόν, το πότε θα καταρρεύσει το συγκεκριμένο σύστημα που κατά συνέπεια θα οδηγούσε τη χώρα στο τέλμα. Δηλαδή, στη χρεοκοπία, στη θεσμική και αξιακή κρίση. Αυτή η ώρα έφτασε. Η "γενιά του Πολυτεχνείου" παραδίδει στις επόμενες μια χρεοκοπημένη χώρα.

Τα ερωτήματα λοιπόν που τίθενται είναι απλά : Εμείς τι κάνουμε; Αποδεχόμαστε τη νέα πραγματικότητα; Μένουμε θεατές των εξελίξεων ή πρωταγωνιστές των αλλαγών;


Θεωρώ ότι η σημερινή νέα γενιά πρέπει να δώσει το δικό της στίγμα. Να γίνει η δύναμη των ριζικών μεταρρυθμιστικών ανατροπών που απαιτείται να γίνουν στη χώρα μας. Να συμβάλλει στην αναδόμηση ενός νέου πιο υγιούς και αξιόπιστου πολιτικού συστήματος. Να εκφράσει μια νέα αντίληψη και μια διαφορετική στάση ζωής.

Εδώ κρύβεται το στοίχημα του ''Νέου Νεοέλληνα", είναι το στοίχημα της αλλαγής νοοτροπίας και κουλτούρας. Είναι η χάραξη μιας κόκκινης γραμμής με το παρελθόν. Η νέα γενιά καλείται να επιδείξει υπευθυνότητα, ρεαλισμό και συνάμα ένα αξιόπιστο όραμα απέναντι στις προκλήσεις του μέλλοντος. Να ορίσει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης για τη χώρα. Μια νέα έντιμη σχέση μεταξύ πολιτικού συστήματος και πολίτη.

Η ισονομία, η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη να είναι έννοιες αυτονόητες και όχι προνόμια μιας συγκεκριμένης κάστας. Ο δρόμος είναι δύσκολος καθώς απαιτούνται αρκετές θυσίες, όμως πρέπει να επιδείξουμε ευσυνειδησία, αλλά αυτό φυσικά υπό δύο προϋποθέσεις :

Όλοι εκείνοι που λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα και πλούτισαν σε βάρος του ελληνικού λαού δε νοείται να μην απολογηθούν και να μην κριθούν από την ελληνική δικαιοσύνη.

Οι θυσίες που απαιτούνται να καταμεριστούν δίκαια και ισότιμα σε όλους τους πολίτες.