Η κρίση αξιοπιστίας στα Συνδικάτα...

*Μακράκης Γιώργος,Εκπαιδευτικός-Συνδικαλιστής

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, ανέδειξε τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις σε πολλούς τομείς που αφορούν τη δομή της ελληνικής κοινωνίας. Διαφάνηκε η κρίση θεσμών και αξιών, το πελατειακό κράτος, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.
Μέσα από αυτή την εξαπλούμενη <<κρίση>> φανερώθηκε η φθορά και η κρίση των Συνδικάτων. Αυτό το διάστημα που πολλά μέτρα ήταν σκληρά και κοινωνικά άδικα για την πλειονότητα των εργαζομένων τα Συνδικάτα έδειξαν πως δεν διέθεταν τους κατάλληλους μηχανισμούς και αντανακλαστικά για να αντισταθούν, είχαν χάσει την εμπιστοσύνη των ίδιων των εργαζομένων και φυσικά της κοινής γνώμης.
Γιατί όμως σε μια περίοδο οικονομικής και αξιακής κρίσης, επώδυνων μέτρων, έκρηξη της ανεργίας και μια γενικότερη αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, τα Συνδικάτα, όπου φυσιολογικά θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να είχαν συστρατευθεί και συσπειρωθεί γύρω απ' αυτά προκειμένου ο κάθε κλάδος να αντισταθεί και να διεκδικήσει, αντίθετα φαίνονται αποδυναμωμένα,χωρίς δημιουργική αγωνιστική φαντασία και συνάμα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες κατ' επέκταση τα αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
Στο ερώτημα <<Τι φταίει;>> πέρα απ' ότι ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία υπάρχουν αρκετοί αντικειμενικοί παράγοντες που έχουν συμβάλλει στην κρίση των Συνδικάτων.
Συγκεκριμένα, έχοντας ως χρονικό κριτήριο την περίοδο από τη Μεταπολίτευση και μετά εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι:


* Ορισμένοι συνδικαλιστές στην πορεία της διαδρομής τους έγιναν πολιτικοί, υπουργοί ή ανέλαβαν διάφορες άλλες διοικητικές θέσεις. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν είναι αρνητικό, καθώς ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αναλάβει καίριες θεσμικές θέσεις, αλλά συνήθως εκείνοι όταν βρίσκονταν πλέον στη διαχειριστική εξουσία παρέκκλιναν από τις αρχικές τους απόψεις και ιδέες που υποστήριζαν.
* Αρκετοί συνδικαλιστές είναι γαντζωμένοι για πολλά χρόνια στις θέσεις ευθύνης των Συνδικάτων με αποτέλεσμα να επέρχεται ο κορεσμός αλλά και σε πολλές περιπτώσεις να διεκδικούν χωρίς οι ίδιοι να δουλεύουν.
* Ορισμένες κινητοποιήσεις, που αρκετές φορές εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, είναι αυθαίρετες, κινούνται σε λάθος κατεύθυνση και συνήθως προκαλούν κοινωνικό αυτοματισμό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, όπου είκοσι άτομα το καλοκαίρι έκλειναν εισόδους και λιμανιών και πλοίων προκαλώντας μεγάλο πλήγμα στις μικρές επιχειρήσεις, στα ξενοδοχεία και συνολικότερα στον τουρισμό και στην εικόνα της χώρας. Αυτή η κινητοποίηση, δηλαδή, έπληξε τους ίδιους τους εργαζόμενους.
* Πολλές φορές μέσα από την συνδικαλιστική δράση προκύπτουν σχέσεις εξάρτησης με τους κομματικούς φορείς, επικρατούν πελατειακές λογικές και άγονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κ άλλες παραμέτρους που έχουν οδηγήσει στην κρίση αξιοπιστίας των Συνδικάτων. Όμως το πιο ορθό είναι να δούμε πως μπορεί να ανατραπεί αυτή η κατάσταση και τα Συνδικάτα να αποκτήσουν ξανά ουσιαστικό ρόλο και περιεχόμενο για την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Όσοι ασχολούμαστε με τη θεσμική εκπροσώπηση των εργαζομένων -σε όποιο κλάδο κι αν ανήκει ο καθένας-οφείλουμε, στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, να διαμορφώσουμε το πρόταγμα ενός Νέου Συνδικαλισμού με συγκεκριμένες ριζοσπαστικές αλλαγές:

* να αναδιοργανώσουμε τις δομές και τι λειτουργίες των Συνδικάτων με πιο αποκεντρωμένα, ανοικτά και δημοκρατικά όργανα.
* να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε νέες μορφές εναλλακτικής δράσης και αγώνων για την προάσπιση των συμφερόντων μας.
* να οριοθετήσουμε χρονικό περιορισμό θητείας στους εκπροσώπους των εργαζομένων προκειμένου να μην καταλήγουμε σε βολεμένους εργατοπατέρες και κατά προέκταση να υπάρχει διαρκή ανανέωση προσώπων, αντιλήψεων και διαμόρφωσης πολιτικών θέσεων.

Είναι βέβαιο ότι το διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος συνδέθηκε με τα πρόσωπα και τις πολιτικές ορισμένων που ''υπηρέτησαν'' σε συνδικαλιστικές θέσεις. Είναι επίσης βέβαιο πως κάθε δημοκρατική κοινωνία χρειάζεται τα Συνδικάτα. Επομένως, αποτελεί μονόδρομο η ριζική αναδιοργάνωσή τους.