Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Η Επιλογή του Αναπόφευκτου… Η Δημοκρατία του αιώνα μας!!!

*Χαλκιαδάκης Λεωνίδας,
 Εκπαιδευτικός Π.Ε.

-«Αφεντικό θα με πληρώσεις σήμερα;»
            -«Όταν θα με πληρώσει αυτός που μου χρωστάει και θα έχω, τότε θα πληρώσω»
            -«Είδες; Μπήκαν τα λεφτά στην τράπεζα;»
            -«Θα ψωνίσω αργότερα αυτό που είδα και μου άρεσε»
            -«Δεν μπήκε κανένας στο μαγαζί σήμερα και πώς να πληρώσω το χαράτσι;»
Δεν παίρνει ακόμα η Ελλάδα την επόμενη δόση-Δεν τα βρήκαν Μέρκελ και Σαρκοζί-Υποβάθμισε την Ιταλία η Moody’s.
Η καθημερινότητα μας πλέον έχει αφιερωθεί στο χρήμα και η διάθεση μας πλέον επηρεάζεται απόλυτα από μία απόφαση σε κάποιο γραφείο των Η.Π.Α. Είναι η απόλυτη παγκοσμιοποίηση. Ή μήπως όχι ακόμα;;;…

Συ-Ζήτηση για μία πιο καλή Ελλάδα
            Ο δείκτης του χεριού μας έχει απλωθεί, δείχνει επικριτικά, με μία περιστροφική κίνηση του σώματός μας, όλους γύρω μας, όταν σκεφτόμαστε για το ποιος φταίει και φτάσαμε εδώ. Ο δημόσιος υπάλληλος που καθόταν και πληρωνόταν, ο ελεύθερος επαγγελματίας που δεν προσκόμιζε τους ανάλογους φόρους. Και πάντα η ίδια απάντηση. «Εγώ δούλευα παραπάνω απ’ τους άλλους». «Εγώ πλήρωνα παραπάνω απ’ τους άλλους». Και πάνω από όλα φταίνε οι πολιτικοί. Μα δεν έγιναν εκλογές; Ποιος διατηρεί συγκεκριμένους ανθρώπους σε συγκεκριμένες θέσεις τόσα χρόνια;
            Ο φασισμός του κομματικού συνδικαλισμού, του ρουσφετιού και η αρνητική μεταχείριση του θεσμού της οικογένειας δεν άφησαν όλα αυτά τα χρόνια να εφαρμοστεί η ελευθερία έκφρασης. «Ο θείος σου είναι υποψήφιος και πρέπει να τον στηρίξουμε». Κι εσύ θα τον ψηφίσεις, κι ας βρίζεις για 4 χρόνια το κόμμα με το οποίο ήταν υποψήφιος.
            Η έννοια «Μαζί τα φάγαμε» έχει μια λογική. Αλλά, αφού ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, ας πληρώσουμε αναλογικά με το πόσα «φάγαμε». Και τώρα που βλέπουμε ότι δεν εφαρμόζεται αυτό, πρέπει να παλέψουμε. Όλοι μαζί. Το σκεπτικό «Δεν κάνω απεργία γιατί θέλω να ψωνίσω ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια» δεν το σχολιάζω, κι ας ακούγεται ακόμα και σήμερα. Το σκεπτικό «Αν κάνουν όλοι απεργία θα κάνω κι εγώ» δεν έχει λογική. Αν κάνουν όλοι απεργία τότε δεν θα έχει σημασία αν δεν κάνεις εσύ. Το σκεπτικό «Δεν κάνω απεργία γιατί δεν θα μπορώ να πληρώσω τους λογαριασμούς μου στο τέλος του μήνα» είναι μία απόδειξη της οικονομικής δικτατορίας που έχει εφαρμοστεί. Δεν μπορείς να αγωνιστείς για τα χρήματα που σου κόβουν, γιατί δεν θα έχεις χρήματα να πληρώσεις το χαράτσι. Σε μία κοινωνία που από ωχαδερφιστική μετατρέπεται σε απενοχική και εταιρο-κατηγορική.
Συ-Ζήτηση για μία πιο καλή Ευρώπη
            Μέχρι πριν από 2-3 χρόνια ένας Έλληνας 30 χρονών θεωρούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το μεγάλο, συμπαθή θείο του κράτους μας, που μας έδινε 20 ευρώ να πιούμε μία πορτοκαλάδα, χωρίς ποτέ να ελέγξει αν εμείς θα τα ξοδέψουμε εκεί, ή αν θα πάρουμε ένα καφέ και θα ξημερωθούμε σ’ ένα net-café. Η Ευρώπη για τον Έλληνα πλέον, δεν ήταν ο διαφωτισμός, ο ορθός λόγος, οι πολιτικές ελευθερίες, ήταν οι επιδοτήσεις, τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, τα ΕΣΠΑ και αργότερα το ευρώ ως σκληρό νόμισμα, τα φθηνά εισαγόμενα, τα εύκολα ταξίδια στο εξωτερικό, το «αλλεπάλληλο» δανεικό χρήμα.
Η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη δεν αντιμετωπίσθηκε ως αναπτυξιακή πρόκληση αλλά ως καταναλωτικό πάρτι. Η αποσάθρωση της παραγωγικής μας βάσης δεν απασχολούσε κανέναν, το «δάνειο» χρήμα έρεε άφθονο και συζητούσαμε μόνο για το πόσο γρήγορα θα συγκλίνει η αγοραστική μας δύναμη με αυτή των Γερμανών και των Ολλανδών. Το πόσο τα ελληνικά πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία ή οι πολεοδομίες έμοιαζαν με τα αντίστοιχα γερμανικά ή ολλανδικά, και τι θα έπρεπε να κάνουμε για να μοιάσουν, ήταν θέματα δευτερευούσης σημασίας.
H είσοδος του «σκληρού» ευρώ στα πορτοφόλια μας, μας έκανε ξαφνικά να αισθανόμαστε πλούσιοι, αλλά ταυτόχρονα μας έκανε για πρώτη φορά να αισθανόμαστε Ευρωπαίοι,.... για τους λάθος λόγους, αλλά Ευρωπαίοι. Σε όλες τις μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής  γνώμης που διενεργούνταν από επίσημους φορείς όπως το Ευρωβαρόμετρο σε όλη την προηγούμενη δεκαετία, η χώρα όπου η Ε.Ε. και το ευρώ έχαιραν της υψηλότερης αποδοχής ήταν σταθερά η Ελλάδα. Μάλιστα, μας φαινόταν ακατανόητος ο ευρω-σκεπτικισμός, άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπου και δημοψηφίσματα γίνονταν και συχνά τα αποτελέσματα τους ήταν αρνητικά.
Συνθήκες όπως του Σένγκεν και της Λισσαβόνας, που αφορούσαν την θεσμική ανασυγκρότηση της Ευρώπης, στην Ελλάδα συζητήθηκαν από λίγο έως καθόλου. Το τι είδους Ευρώπη χτιζόταν, ποια ήταν η αρχιτεκτονική του κοινού νομίσματος, ποια θα ήταν η θέση μας μέσα στο σκηνικό αυτό, δεν μας προβλημάτιζαν, εφόσον μπορούσαμε να αγοράζουμε φθηνά τηλεοράσεις με επίπεδη οθόνη. Η αγοραστική μας δύναμη έδινε το μέτρο και αποδείκνυε τον «εξευρωπαϊσμό» μας. Ήταν όμως ένας εξευρωπαϊσμός ρηχός και επιδερμικός, που δεν άγγιξε ποτέ την φιλοσοφία μας, το αξιακό μας σύστημα, το οργανωτικό μας μοντέλο ή τις βαθύτερες αντιλήψεις μας.
            Εξαγοράστηκαν συνειδήσεις, λοιπόν, με τη νοοτροπία του Έλληνα που θέλει τους άλλους λαούς να ξεγελιούνται εύκολα από την πονηριά του λαού μας να κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για τους εταίρους μας. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που ο συμπαθής «θείος» ξεκίνησε να ζητάει να ξεπληρώσουμε την εύνοια που μας είχε δείξει κι εμείς δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Δεν έχουμε επιλογή, πρέπει να κάνουμε ότι μας πει.
            Και αν μας πει να αλλάξουμε κυβέρνηση, εμείς πρέπει να την αλλάξουμε. Και αν μας πει ότι δεν πρέπει να κάνουμε ένα δημοψήφισμα όπως το θέλουμε, εμείς θα το ακυρώσουμε σε μία μέρα. Εκεί έχουμε φτάσει. Να μας επιβάλουν άμεσα τον τρόπο και τα πρόσωπα διακυβέρνησης μας. Άσχετα με το πόσα λάθη έγιναν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, τα οποία ήταν πολλά, εμείς την εκλέξαμε. Και αν θέλαμε, ή καλύτερα αν είχαμε κινηθεί σωστότερα, εμείς θα τη ρίχναμε. Όχι οι ξένοι ηγέτες. Το ίδιο ισχύει και για μια πιθανή, αυριανή κυβέρνηση Σαμαρά. Αν ήθελε ο πρωθυπουργός να γίνει δημοψήφισμα στη χώρα που κυβερνά  θα έπρεπε να το κάνει. Όμως, όλοι είπαν ότι όχι τώρα. Τώρα δεν προλαβαίνουμε. Μας άφησαν να φτάσουμε στο απροχώρητο ώστε να επιλέξουμε το μονόδρομο τους. Αυτή είναι η νέα τακτική των νέων ηγετών ανά τον κόσμο.
            Συνεργάτες σε αυτό τον αποκλεισμό εναλλακτικών είναι τα Μ.Μ.Ε. αυτό που αναφέρεται ως το κόμμα του μνημονίου. Έφτιαξαν μία αγιογραφία του Παπαδήμου και της νέας κυβέρνησης. Η κοινή γνώμη άλλωστε είχε ανάγκη να πατήσει σε κάτι το ελπιδοφόρο, να βασιστεί κάπου. Όμως, όσοι παρακολούθησαν τις προγραμματικές δηλώσεις κατάλαβαν πως ο Παπαδήμος θα εφαρμόσει την ίδια ακριβώς πολιτική και μάλιστα χωρίς ενδοιασμούς.
            Το ανησυχητικό είναι ότι τα Μ.Μ.Ε. έχουν τεράστια επίδραση στην ελληνική κοινή γνώμη. Μας έπεισαν σε λίγες ώρες ότι δεν είναι καλό ένα δημοψήφισμα, δεν είναι καλό να πει ο λαός την άποψη του. Δεν θα παίρναμε, λέει, την 6η δόση. Ακυρώσαμε την έκφραση του λαού, έριξαν την κυβέρνηση και πάλι βρισκόμαστε σε μία ατέρμονη, αβέβαιη δανειοδότηση. Κατάφεραν όμως να μας κυβερνά ένας «τεχνοκράτης». Ένας άνθρωπος που ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί χρόνια, είχε τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το σημερινό αδιέξοδο. Να ασκεί πολιτική δηλαδή, κάποιος που δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος, κάποιος που δεν τον ενδιαφέρει η κοινή γνώμη. Άλλα τι λέω; Ότι πιστεύουν τα Μ.Μ.Ε. θα γίνει η γνώμη του λαού. Αυτούς να καλοπιάσουν λοιπόν οι ηγέτες.
Ο Γ. Παπανδρέου και ο Σ. Μπερλουσκόνι δεν ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι ηγέτες που έπεσαν θύματα της κατάρας του ευρώ. Από τότε που ο φόβος της κρίσης άρχισε να εξαπλώνεται στην ευρωζώνη, τον Ιούνιο του 2010, όχι λιγότερες από επτά κυβερνήσεις έπεσαν: Στην Ολλανδία, τη Σλοβακία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία, την Φινλανδία, την Πορτογαλία και τη Σλοβενία. Το γεγονός πως εννέα κυβερνήσεις έπεσαν σε λιγότερο από 18 μήνες ήταν κάτι το αξιοσημείωτο.
Το ευρώ έχει μετατραπεί σε φονική μηχανή που τρώει κυβερνήσεις αλλά προωθεί επίσης και μια νέα γενιά λαϊκών κινημάτων. Το Βέλγιο ήταν στα πρόθυρα της διάσπασης(533 μέρες χωρίς κυβέρνηση) και οι δομές της Ευρώπης καταρρέουν. Στην ερώτηση ποιος θα ήταν ο επόμενος, η απάντηση ήταν προφανής: η Ισπανία. Μετά τις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου ο Θαπατέρο παραιτήθηκε και ανέλαβε ο Ραχόι που είχε προαναγγείλει σκληρότερα μέτρα από τα ήδη υπάρχοντα, ενώ ο επόμενος που θα μπει στο μάτι του κυκλώνα θα είναι ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
            Η Γερμανία φαίνεται να διαχειρίζεται την όλη αναταραχή, έχοντας μειώσει κατά πολύ τη δύναμη της έταιρης διεκδικήτριας της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, της Γαλλίας. Όχι απλά δεν κάνει τίποτα για να επιλύσει το ζήτημα αλλά είναι πλέον προφανές ότι βάζει και εμπόδια. Μοιάζει με ένα μαγαζάτορα όπου στο δρόμο του μαγαζιού του δεν περνάει πλέον κόσμος. Δεν κάνει όμως τίποτα ακόμα. Περιμένει να χρεοκοπήσουν τα δίπλα μαγαζιά, που είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση και μετά, αφού έχει καταντήσει το δρόμο μονοπώλιο, θα κάνει τα πάντα να ξαναφέρει κόσμο στο δικό του πλέον δρόμο.
            Η απίστευτη εναλλαγή απόψεων των ευρωπαίων ηγετών, έχει καταστρέψει κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη που κάνουν οι λαοί. Ναι ή όχι στο ευρω-ομόλογο, ναι ή όχι στην ενοποίηση του χρέους, ναι η όχι σε εκλογές και δημοψηφίσματα. Κάθε βδομάδα οι ίδιοι άνθρωποι αλλάζουν εντελώς άποψη επί των θεμάτων. Φτάνουμε λοιπόν σε αδιέξοδο, το κοινό πλέον πορτοφόλι κρατών και τραπεζών αδειάζει. Και κάπου εκεί, το ελληνικό κράτος «αναγκάζεται» να χαρίσει-ενισχύσει με 30 δις τις τράπεζες. Παραπάνω χρήματα απ ότι εξοικονομήθηκαν από περικοπές μισθών, συντάξεων, φόρους και χαράτσια.

Συ-Ζήτηση για ένα πιο καλό κόσμο
            Τα δεδομένα για την παγκόσμια οικονομική δόμηση και το αντίκτυπό τους στη ζωή και τις σχέσεις των λαών είναι συνταρακτικά. Το 60% του πλούτου της γης το έχει το 6% του πληθυσμού της.70% των ανθρώπων στο κόσμο δεν ξέρουν ανάγνωση και γραφή. 1% έχει ηλεκτρονικό υπολογιστή. 80% ζει σε άθλιες συνθήκες και εμείς βλέπουμε στις γειτονιές μας να ανοίγουν μαγαζιά Κινέζοι, οι οποίοι αν είχαν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν μόνο για τα εισιτήρια τους να έρθουν από την Κίνα στην Ελλάδα, θα ήταν πλούσιοι στη χώρα τους.
 Υπάρχει εκφυλισμός. Το σύστημα έχει πλέον μεταλλαχθεί στον καπιταλισμό του τζόγου. Είναι πρωτόγνωρο αυτό που συμβαίνει. Το χρηματοοικονομικό σύστημα έχει μεταφέρει όλη την παραγωγή στην Ασία στην Αφρική και αλλού, αλλά η κατανάλωση έχει παραμείνει κυρίως στη Δύση. Τα χρήματα μας-η περιουσία μας είναι ένας απλός αριθμός σε ένα υπολογιστή μίας τράπεζας η οποία έχει δανειστεί αριθμούς από το μηχάνημα μίας άλλης τράπεζας. Μόνο το 7% του χρήματος είναι πραγματικά κομμένο. Το 1 από τα 15 ευρώ στο πορτοφόλι μας είναι πραγματικό. Τα υπόλοιπα είναι αριθμοί δημιουργημένοι από το πουθενά. Πως λοιπόν να μην φτάσουμε στο τέλμα; Τα τρία στάδια της ύφεσης τα προχωράμε ένα-ένα. α) Χρηματιστήριο-οικονομικό πρόβλημα (1999) β) πιστοληπτικό πρόβλημα(2008) και τέλος γ) διάλυση πραγματικής οικονομίας(σήμερα, τέλος 2011).
            Παραθέτω στοιχεία από εκτενέστατο δημοσίευμα του ΒΒC για το χρέος των κρατών. Ελλάδα ΑΕΠ: 0,2 τρισ. ευρώ Χρέος: 0,4 τρις. ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 38.073 ευρώ Ιρλανδία ΑΕΠ: 0,7 τρισ.ευρώ Χρέος: 1,7 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 391.000 ευρώ    Ιταλία ΑΕΠ: 1,2 τρισ.ευρώ Χρέος: 2 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 32.875 ευρώ           Ισπανία ΑΕΠ: 0,7τρισ.ευρώ Χρέος: 1,9 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 47.366 ευρώ        Γαλλία ΑΕΠ: 1,8 τρισ. ευρώ Χρέος: 4,2 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 66.508 ευρώ            ΗΠΑ ΑΕΠ: 10,8 τρισ.ευρώ Χρέος: 10,9 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 35.156 ευρώ    Ηνωμένο Βασίλ. ΑΕΠ: 1,7 τρισ.ευρώ Χρέος: 7,3 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 117.580 ευρώ Γερμανία ΑΕΠ: 2,4 τρισ.ευρώ Χρέος: 4,2 τρισ.ευρώ Χρέος ανά κάτοικο: 50.659 ευρώ
            Ενστικτώδης η επόμενη ερώτηση. Που έχουν πάει όλα τα λεφτά αφού ούτε οι τράπεζες έχουν; Σας παραθέτω έναν πίνακα από το περιοδικό Der Spiegel με τους τζίρους των τριών εταιριών: Standard & Poor’s,  Moody’s  και Fitch Rating το 2008: 
ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΤΖΙΡΟΣ $
ΚΕΡΔΗ $
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
Standard & Poor’s
2.645.00.0000
1.055.000.000
8.500
Moody’s
1.755.000.000
748.000.000
3.900
Fitch Rating
882.000.000
246.000.000
3.000
            Ποιες είναι όμως αυτές οι εταιρίες και ποιος ο ρόλος τους; Η ιστορία των οίκων αξιολόγησης ξεκινάει πριν από 100 χρόνια, όταν στις Η.Π.Α. ξεκίνησε η κατασκευή του τεράστιου σιδηροδρομικού δικτύου. Έπρεπε να βρεθούν επενδυτές ώστε να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε αυτό το πραγματικά δύσκολο εγχείρημα για την εποχή.
Εκείνη την περίοδο ο John Moody, ένας ιδιαίτερα αξιόλογος χρηματοοικονομικός αναλυτής, διέκρινε το πρόβλημα και ανακάλυψε τη λύση του, δημιουργώντας το 1909 την πρώτη εταιρεία αξιολόγησης πιστωτικών κινδύνων. Επινοώντας την αξιολόγηση με τα αρχικά γράμματα του αλφαβήτου, καθιέρωσε τη βαθμολογία ΑΑΑ (και τα παράγωγα της), η οποία έκτοτε υποδηλώνει το χαμηλότερο δυνατό ρίσκο, με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ένας επενδυτής, όταν δανείζει τα χρήματα του σε μία επιχείρηση ή ένα κράτος κλπ. Το 1916, και αφού είχε κάνει την αρχή ο Moody, εισήλθε στο χώρο η Standard Statistics (η σημερινή Standard & Poor’s), ενώ ακολούθησε το 1924 η Fitch.
            Τότε, λοιπόν, αξιολογούσαν με υπάρχοντα στοιχεία χώρες, τράπεζες και εταιρίες. Κάποιοι δανειστές όμως ήθελαν να γνωρίζουν από πριν την αξιολόγηση και ξεκίνησαν οι οίκοι να προβλέπουν. Το μεγαλύτερο πλήγμα για τους λαούς ήρθε όταν οι ηγέτες μας αποφάσισαν τον Ιούνιο του 1999, να ξεκινήσουν τη συνθήκη της Βασιλείας ΙΙ (τότε ζούσαμε στον δικό μας όμορφο, υπερκαταναλωτικό κόσμο και δεν μαθεύτηκε τίποτα στη χώρα μας), μέσα στα πλαίσια της οποίας επιβλέπονται τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αποφασίσθηκε, λοιπόν, η «συσχέτιση» της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, με τη «νόμιμη» αξιολόγηση των επενδυτικών τους τοποθετήσεων. Δηλαδή, αναλόγως τις προβλέψεις των οίκων αξιολόγησης θα κυμαίνεται και η πιστοληπτική ικανότητα χωρών και τραπεζών. Έτσι, επιτόκια, μετοχές, χρηματιστήρια, τραπεζικά συστήματα και χώρες ελέγχονται από τα κεντρικά γραφεία των οίκων. Οι εταιρίες αυτές μπορούν να επενδύσουν αναλόγως τα κεφάλαια τους και έτσι να πλουτίζουν συνεχώς στο στημένο παιχνίδι τζόγου των χρημάτων των λαών. Είναι σαν μια παρτίδα πόκερ, ένας παίκτης να ορίζει ποιο θα είναι το φύλλο που θα πέσει επόμενο κάτω και να ποντάρει αναλόγως.
            Και οι τρείς αυτοί οίκοι βρίσκονται στην Αμερική. Ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι, οι υπόλοιπες ανεπτυγμένες οικονομίες όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση η Ιαπωνία κ.α. (εκτός της Κίνας που έχει δημιουργήσει τον δικό της οίκο αξιολόγησης Dagong Global Credit Rating, ο οποίος, μάλιστα, υποβάθμισε την πιστοληπτική αξιολόγηση των ΗΠΑ στο Α- από ΑΑ) δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ανάλογες εταιρείες, αφήνοντας στην κυριολεξία «έρμαιο» στις διαθέσεις των αμερικανικών εταιρειών αξιολόγησης τόσο τις επιχειρήσεις τους, όσο και τους δημόσιους τομείς τους (σκεφτείτε για παράδειγμα μία επιχείρηση ή ένα κράτος να βρεθεί στο στόχαστρο της Moody’s).
 Οι τρεις αυτοί οίκοι είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις με έδρα τη Νέα Υόρκη, οι οποίες δεν υπόκεινται στον έλεγχο κανενός και η μοναδική τους υποχρέωση είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους τους. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι οι όποιες αξιολογήσεις τους δεν χρειάζεται καν να είναι σωστές. Απλά εκφράζουν την υποκειμενική άποψη τους, κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτήν των δημοσιογράφων του οικονομικού Τύπου, οι οποίοι αναλύουν επιχειρήσεις, χωρίς να αναλαμβάνουν την παραμικρή προσωπική ευθύνη και χωρίς να ελέγχονται από κάποιους ειδικούς για τα αναγραφόμενα τους. Γι αυτό ακριβώς το γεγονός (επειδή δηλαδή εκφράζουν απλά τις υποκειμενικές «επιφυλασσόμενες» απόψεις τους), δεν μπορεί κανένας δημόσιος ή άλλος οργανισμός να τις καλέσει σε απολογία, πόσο μάλλον να τις κατηγορήσει ή να καταθέσει αγωγές εναντίον τους.

Συ-Ζήτηση για όνειρα
            Η μεγαλύτερη περικοπή, η πιο έκτακτη εισφορά, το μεγαλύτερο χαράτσι ήταν στα όνειρά μας. Όνειρα που λανθασμένα είχαν βασιστεί στην εκπλήρωση ατομικών οικονομικών στόχων. Γιατί έτσι ανατράφηκε η νέα γενιά. Μία γενιά υποταγμένη και εθισμένη στο ηλεκτρικό ρεύμα. Μία γενιά που κατηγορούνταν ότι έτρωγε απλά τα λεφτά του μπαμπά, καλείτε να δουλέψει σκληρά, χωρίς να επιβραβευτεί, για να καλύψει τα χρήματα που τζόγαραν οι εκλεγμένοι του μπαμπά τους.  Αυτοί οι εκλεγμένοι, με την ανοχή της κοινωνίας που ήταν ευχαριστημένη που έτρωγε λίγα παραπάνω ψίχουλα από ότι τα προηγούμενα χρόνια, τζόγαραν τα χρήματα του λαού τους, μεταφέροντας τα κέρδη σε εταιρίες και ιδιωτικούς λογαριασμούς και αφήνοντας τις απώλειες σε κρατικά χρέη.
             Τώρα, φτάσαμε στο απροχώρητο. Δεν υπάρχουν χρήματα να καλυφθεί το χρέος και ένας-ένας αποχωρούν. Δημιουργείται πανικός στις κοινωνίες και φτάνουμε πάλι στο αδιέξοδο με τους χαμένους να είναι αυτοί που δεν έκλεψαν τόσα ώστε να μη φοβόνται τώρα.   Το ζήτημα είναι ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπισή μας σε αυτή την κατάσταση. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε πριν από ένα ξέσπασμα.
            Όλοι οι αναλυτές λένε ότι διαλύεται η Ευρωζώνη και ότι ο Ομπάμα απλά καθυστερεί την κατάρρευση των Η.Π.Α. Ακούγεται απίστευτο, τρομακτικό κάτι τέτοιο. Αλλά πολλά τρομακτικά και απίστευτα που γίνονται σήμερα δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε πριν 2-3 χρόνια. Ποιος θα περίμενε ότι θα λέγαμε όχι στο να αποφασίσουμε εμείς για την τύχη μας με ένα δημοψήφισμα; Ποιος θα περίμενε να δεχτούμε ευχάριστα να μας κυβερνήσει κάποιος εντολοδόχος των ξένων και να φύγει αυτός που καλώς η κακώς εμείς επιλέξαμε. Και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση είναι «Δεν γινόταν αλλιώς, είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο»
 Ποιος θα περίμενε το Σεπτέμβρη του 2009 ότι μετά από 3 χρόνια θα είχε εξαφανιστεί ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Ένας πρωθυπουργός που έκανε άνοιγμα προς τη Ρωσία με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, που δεν ακούστηκε ποτέ ξανά μετά την αλλαγή κυβέρνησης, και με Ρώσους πράκτορες αποδειγμένα να προφυλάσσουν τον Κ. Καραμανλή. Είδαμε τον Γ. Παπανδρέου στην τελευταία ομιλία του πριν παραδώσει στον Λ. Παπαδήμο να προτρέπει τη νέα κυβέρνηση να ασχοληθεί με τα πετρέλαια. Αυτός γιατί δεν έκανε τίποτα; Μπορούσε;
Οι κυβερνήσεις ακολουθούν τις αγορές και όχι το αντίστροφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η 3η Νοεμβρίου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιστρέφει ταπεινωμένος μετά από συνάντηση με τους ευρωπαίους ηγέτες, δεν τον αφήνουν να κάνει ένα δημοψήφισμα όπως το θέλει στη χώρα του, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι αρνητικός στο δημοψήφισμα, η χώρα βρίσκεται σε μία πολύ ρευστή οικονομική κατάσταση και, παρόλα αυτά, το Χρηματιστήριο της Αθήνας έχει απροσδόκητη άνοδο 1,86%. Έτσι, επειδή κάποιοι ήθελαν να βγάλουν κι άλλα λεφτά εκείνη τη μέρα.
Τι να κάνουμε λοιπόν τώρα; Το σύστημα κάθε φορά που φτάνει σε πλήρη ύφεση κάνει μία επανεκκίνηση. Πώς; Με πολέμους, εξεγέρσεις, αλλαγές πολιτεύματος και διαμερισμό κομμάτων και κρατών. Εκεί πρέπει να είναι η απάντηση της κοινωνίας μας. Να μην επηρεαστούμε από την απίστευτη προπαγάνδα που θα μας πουν και θα προσπαθήσουν να μας χωρίσουν σε δημοσίους υπαλλήλους και μη, σε πατριώτες και μη, σε δημοκρατικούς και μη. Ίσως να θυμηθούν, ξανά, ότι οι γείτονες μας δεν είναι τόσο αρεστοί και να μας καλέσουν πάλι σε αγώνες ώστε η αναπόφευκτη χρεοκοπία που δημιούργησαν να επικαλυφθεί από αρχέγονα μίση. Τι τα αγοράζαμε τα όπλα τόσα χρόνια και πλούτιζαν οι εταιρίες τους με χρήμα του λαού;
Η αγανάκτηση του λαού είναι παγκόσμια πλέον. Οι αραβικές χώρες είναι σε πλήρη αναβρασμό και οι εξεγέρσεις στις Η.Π.Α. είναι καθημερινές. Παγκόσμιες είναι και οι λύσεις που θέλουν, μακροπρόθεσμα, να επιβάλουν οι κυβερνήτες μας μετά από συνεχή αδιέξοδα. Παγκόσμια κυβέρνηση με διορισμένους πρωθυπουργούς-διεκπεραιωτές προβλημάτων και ειδικούς στον κατευνασμό της οργής του λαού. Με σκοπό την ηπιότερη ύφεση και όχι την ανάπτυξη (ήδη υπάρχουν σε Ελλάδα και Ιταλία). Αργότερα, όταν όλα τα νομίσματα θα είναι ασταθή, θα έρθει το παγκόσμιο νόμισμα, για την ανάγκη του οποίου έχει ήδη αναφερθεί ο Γ. Παπανδρέου επισήμως.
Η κοινωνία μας έχει ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο. Πρέπει να πολεμήσει ένα σύστημα. Να πολεμήσει πολιτικές τακτικές. Η ονομασία «Νέα Τάξη Πραγμάτων» είναι πολύ απρόσωπη για να αντιμετωπιστεί. Δεν έχει να πολεμήσει ούτε Τούρκους, ούτε Ιταλούς, ούτε Γερμανούς, ούτε Χούντα. Δεν πρέπει να φτάσει σε αυτό το σημείο. Η απόρροια της  αγανάκτησης πρέπει να στοχευτεί από το λαό και όχι από τις κυβερνήσεις. Δεν πρέπει να χωριστούμε σε ιδεολογίες, τις οποίες τα ίδια τα κόμματα έχουν απαρνηθεί. Πρέπει να σταματήσουμε τις κατευθυντήριες γραμμές των αλλεπάλληλων αδιεξόδων. Μας σύρουν σε προβλήματα με αναπόφευκτες λύσεις. Πρέπει να αποσυρθούμε από τις ράγες του σχεδίου τους και να περπατήσουμε στο δικό μας μονοπάτι. Κι ας πονέσουμε στους κραδασμούς του εκτροχιασμού.

            Χαλκιαδάκης Λεωνίδας
           Εκπαιδευτικός Α/βάθμιας

Βιβλιογραφία:
·         H Ευρώπη σε κρίση: Ποιος χρωστάει σε ποιόν; http://news247.gr/oikonomia/h_eyrwph_se_krish_poios_xrwstaei_se_poion.1505602.html (28 Νοεμβρίου 2011)
·         Λυγερός Σ. "Μνημόνιο και χρεοκοπία η νέα πραγματικότητα". Στο: http://news247.gr/ellada/eidiseis/mnhmonio_kai_xreokopia_h_nea_pragmatikothta.1502639.html (28 Νοεμβρίου 2011)
Κυρζόπουλος Σ. καρδιολόγος στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο «Η ελλαδική αντίληψη της Ευρώπης (No money, no honey)» Στο: http://news247.gr/ellada/eidiseis/h_elladikh_antilhpsh_ths_eyrwphs_no_money_no_honey.1512457.html




Μεταθέσεις από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ και σε διαπολιτισμικά σχολεία, αιτήσεις για το ΕΑΠ!!!


Γιώργος Τρούλης
Αναπληρωτής  Αιρετός 
ΑΠΥΣΠΕ Κρήτης

Θέμα 1ο: «Μεταθέσεις από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ και σε διαπολιτισμικά σχολεία»
 Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία καταθέσεων των αιτήσεων για μετάθεση εντός κι εκτός ΠΥΣΠΕ. Όλοι οι συνάδελφοι που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στη διαδικασία των μεταθέσεων μπορούν να καταθέσουν τις αιτήσεις τους στη διεύθυνση πρωτοβάθμιας που ανήκουν οργανικά (τα γραφεία, όπως γνωρίζετε, καταργήθηκαν επισήμως) μέχρι την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011. Επίσης την ίδια προθεσμία έχουν κι όλοι οι συνάδελφοι νεοδιόριστοι (του 2010), οι οποίοι οφείλουν να καταθέσουν τις αιτήσεις τους για οργανική θέση, δίχως όμως να δηλώσουν ακόμα σχολικές μονάδες που επιθυμούν.

Παράλληλα ανακοινώθηκε και η εγκύκλιος για κατάθεση αιτήσεων μετάθεσης στα διαπολιτισμικά σχολεία της χώρας. Μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου οφείλουν να έχουν υποβληθεί οι αιτήσεις στη Διεύθυνση προσωπικού πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης -Τμήμα Γ της Κ.Υ. του υπουργείου παιδείας. Οποιοσδήποτε συνάδελφος ενδιαφέρεται για μετάθεση σε διαπολιτισμικά σχολεία να απευθυνθεί στη διεύθυνση που ανήκει για να του δοθούν τόσο τα κενά όσο και οι ανάλογες αιτήσεις. Αιτήσεις μετάθεσης μπορούν να κατατεθούν και από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ και για τα διαπολιτισμικά σχολεία. Πρώτα όμως εξετάζονται οι αιτήσεις για τα διαπολιτισμικά σχολεία και σε θετική περίπτωση δε λαμβάνονται υπόψη οι υπόλοιπες αιτήσεις.
Εντέχνως κατασκευασμένο το πρόβλημα διορισμού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση
Για άλλη μια χρονιά γίνεται φανερό ότι η καθιέρωση της περίφημης 3ετίας δεν ήταν ούτε ατόπημα του υπουργείου παιδείας, ούτε παράλογη εμμονή της ίδιας της υπουργού, αλλά μια απόφαση θεσμικά στοχευμένη με συγκεκριμένες προεκτάσεις. Ούτε ο ανθρώπινος παράγοντας  λήφθηκε υπόψη ούτε οι αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά προτάχθηκαν αίολοι παιδαγωγικοί λόγοι, όπως αποδείχθηκαν στην πράξη. Ο μοναδικός λόγος της καθιέρωσης της 3ετιας ήταν ο περιορισμός των μεταθέσεων από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ με απώτερο στόχο τη μείωση των μόνιμων διορισμών, μιας και σε περιοχές όπου δεν ικανοποιούνται οι αιτήσεις μεταθέσεων δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν διορισμοί.

Ο συνδυασμός των μειωμένων μεταθέσεων, των συγχωνεύσεων που πραγματοποιήθηκαν αλλά και αυτών που πρόκειται να γίνουν, διαμορφώνουν ένα τοπίο ιδιαίτερα ζοφερό με προβλέψεις χειρότερες από πέρυσι. Εάν στα παραπάνω συμπεριλάβουμε επίσης τις μειωμένες συνταξιοδοτήσεις που υπάρχουν από πέρσι, καθώς και ότι οι νεοδιόριστοι διανύουν τη 2η χρονιά υπηρέτησης της οργανικής τους, όπως και όσοι πήραν βελτίωση οργανικής πέρυσι (επομένως δεν μετακινούνται από τις περιοχές διορισμού και μετάθεσης), γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του φετινού προβλήματος που θα γιγαντωθεί. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι μόνο των εκπαιδευτικών αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, μιας και σε λίγο καιρό τα παιδιά μας θα βρίσκονται στοιβαγμένα σε αίθουσες άνω των 25 μαθητών, ενώ οι μεταφορές των μαθητών βρίσκονται ήδη στον αέρα.
Στόχευση του υπουργείου παιδείας
Η επόμενη "κίνηση” της υπουργού παιδείας, σε ό,τι αφορά την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι η προώθηση προς ψήφιση του νομοσχεδίου για τη διοικητική αναδιάρθρωση, που βρίσκεται προ των πυλών, το οποίο σκοπεύει να περιορίσει τα εργασιακά μας δικαιώματα με την θέσπιση της κατάργησης στην πράξη του εργασιακού και διδακτικού ωραρίου, δίδοντας στον διευθυντή υπερεξουσίες και περιορίζοντας ταυτόχρονα το συλλογικό όργανο του σχολείου, δηλαδή το σύλλογο διδασκόντων. Η ενέργεια αυτή φέρνει όλο και πιο κοντά την ιδιωτικοποίηση στην εκπαίδευση με τη δημιουργία του σχολείου της αγοράς. Ο περιορισμός των εργασιακών δικαιωμάτων, η διαμόρφωση μισθών πείνας και η σύνδεση της αξιολόγησης με την βαθμολογική και μισθολογική κατάταξη και εξέλιξη των εκπαιδευτικών είναι το πρώτο βήμα για την απέκδυση της οικονομικής ευθύνης και κατ’ επέκταση της ευθύνης του σχεδιασμού και των στόχων της εκπαίδευσης από το κράτος.

Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι η λεγόμενη "μεταρρύθμιση” ή πιο σωστά "απορρύθμιση” στο χώρο της εκπαίδευσης προσπαθεί γίνει υπόγεια και αθόρυβα. Μόνο που όση προσπάθεια και να κάνουν, ο θόρυβος από τις κραυγές της δημόσιας εκπαίδευσης, των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας που δεινοπαθεί, δεν μπορεί να αποσοβηθεί. Έχουμε επομένως χρέος να αναδεικνύουμε τα προβλήματα της εκπαίδευσης, του χώρου μέσω του οποίου μπορούν να δοθούν λύσεις στα σημερινά "αδιέξοδα”. Δεν σταματάμε να φωνάζουμε και να διεκδικούμε για το μέλλον μας, το μέλλον του τόπου και της νέας γενιάς.

Θέμα 2ο:  «Αιτήσεις στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο»
Το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο προκηρύσσει θέσεις για 6 προπτυχιακά και 25 μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών. Οι αιτήσεις γίνονται ηλεκτρονικά και μπορούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να δηλώσουν συμμετοχή, προσέχοντας μόνο κατά περίπτωση τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Ενδεικτικά ορισμένα μεταπτυχιακά προγράμματα που προσφέρονται είναι: Ειδίκευση για καθηγητές Αγγλικής (100 θέσεις), Γερμανικής(70 θέσεις)  και Γαλλικής(90 θέσεις) γλώσσας, Σπουδές στην εκπαίδευση (380 θέσεις), Εκπαίδευση Ενηλίκων (160 θέσεις), Σπουδές στην ορθόδοξη θεολογία κ.α.
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μόνο ηλεκτρονικά στη διεύθυνση
http://www.eap.grκαι μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 2011.